Bir okul düşünün…
Adı “eğitim yuvası”.
Ama içinde öfke, bağırış, sinkaflı sözler yankılanıyor.
Yangın tatbikatı bahanesiyle çocukların korkuya, hakarete ve fiziksel müdahaleye maruz kaldığı bir ortamdan söz ediyoruz.
Bu olay, sıradan bir “tatbikat” değil.
Bu, bir çocuğun yüreğine indirilen bir darbe!
Aksaray’daki bir ilkokulda yaşanan bu skandal, sadece öğrencilerin değil, eğitim sisteminin geldiği noktanın da özeti gibi…
Velilerden biri, yaşananları sineye çekmedi.
Cumhurbaşkanlığı İletişim Merkezi’ne (CİMER) başvurdu, “çocuğumun gözleri önünde küfür edildi, yakasından tutuldu” dedi.
Peki sonuç ne oldu?
Bir satırlık cevap:
“Herhangi bir olumsuzluk tespit edilmemiştir.”
Sahi, nasıl bir araştırmadır bu?
Kiminle konuşuldu?
O anı gören çocuklara, velilere, okul çalışanlarına mı soruldu?
Yoksa bir iki satır yazıyla “olay yaşanmamıştır” denilerek üstü mü örtüldü?
Bu şehirde veliler artık susmuyor.
“Eğitim” adı altında çocukların onuruyla oynanmasına, korku duvarlarıyla disiplin sağlanmasına göz yummuyor.
Bir okul yöneticisi, öğrencinin yakasına yapışıyor, ağzından argo sözler dökülüyor…
Ve sonra ne oluyor biliyor musunuz?
“İnceleme yapıldı, bir şey bulunmadı” deniliyor.
Bitti gitti!
Hayır efendim, bitmedi!
Bu şehirde her anne baba artık biliyor ki; eğitim, bağırarak değil, sevgiyle olur.
Bir çocuğun yüreğine korku salan hiçbir öğretmen, hiçbir yönetici, o okulun geleceğini aydınlatamaz.
Bugün bir yangın tatbikatında öğrencinin yakasına uzanan el, yarın bir başkasının kalbine dokunur.
Ve o kalp, bir daha kolay kolay iyileşmez…
CİMER var, evet.
Ama vicdan nerede?
O çocukların gözlerindeki korkuyu kim telafi edecek?
Bu şehir, çocuklarına travma değil, umut vermek zorunda!
Eğitim sevgiyle büyür.
Ama belli ki bazı okullarda, öfke büyüyor!
