Aksaray’da seçim yaklaştıkça koltuklar nedense bir anda kıymete bindi. Özellikle de Esnaf ve Sanatkârlar Odası… Ne hikmetse herkesin gözü bu koltuğa ışık hızıyla çevrildi.
Koltuk piyasasındaki bu acayip hareketlilik, özellikle Esnaf ve Sanatkârlar Odası koltuğunda kendini gösteriyor. Yıllardır kimsenin yüzüne bakmadığı koltuk, bir anda “şehrin en değerli antikası” muamelesi görmeye başladı. Koltuk değil sanki, müzayedede satılan tarihi eser.
Ve sahneye bir isim çıkıyor: Daha dün İYİ Parti’de aktif siyaset yapıp Belediye Meclis Üyeliği koltuğuna oturan Emre Güler… Şimdi kalkmış, “Oda Başkanlığına da talibim” diyor. Buyurun cenaze namazına.
Emre Bey, normalde yumuşak bir üslupla yazmak isterdim ama ortada yumuşaklıkla çözülecek bir konu yok. Çünkü mesele çok net: Bu şehirde bir koltuk açığı değil, koltuk işgali sorunu var.
Hem meclis üyeliğini hem de –Allah esnafı korusun– oda başkanlığını aynı anda götürme hayaliniz yoktur umarım. Varsa… Geçmiş olsun. O zaman yalnızca esnaf değil, bu şehrin mizah ihtiyacı da karşılanır; stand-upçıya gerek kalmaz.
Düşünün: Çalışma ruhsatı olmayan bir esnaf var, belediye zabıtası cezayı yapıştırıyor. Siz hangi kimlikle bu kapıya gideceksiniz? Oda Başkanı kimliğiyle mi esnafı savunacaksınız, yoksa Belediye Meclis Üyesi kimliğiyle belediyeyi mi? Yoksa ikisine de yaranmaya çalışırken “Koltuk tahtaları gıcırdadı, hangisi kırıldı?” mu diyeceğiz?
Bu şehir yıllardır koltuğu hak etmeyip koltuğa yapışanlardan bıktı. Eyvallah… Ama belli ki bu “çoklu koltuk depolama” furyası hız kesmiyor. Koltuklar sanki şekerleme; kim görse tadı damağında kalıyor.
Gelelim kulislerde dolaşan daha eğlenceli detaya: Mevcut başkanı yıpratmak için sağa sola para dağıttığınız konuşuluyor. Hem de dudak uçuklatan cinsten… Haberler yaptırdığınız konuşuluyor… Doğru mu, yanlış mı bilmem. Ama bu iddialar ortadayken “Ben tertemiz, lekesizim” edası insanın ister istemez gülmesini getiriyor. Sütten çıkmış ak kaşık olmak kolay; zor olan o sütü dökmeden yürüyebilmek.
Şimdi en kritik soruyu soralım: Gerçekten Doğan Ceylan’dan daha iyi yaparım diyen bir cesaretin var mı? Varsa buyur gel. Ama ne yazık ki, “Biraz adım duyulsun, ileride belediye başkanlığına göz kırparım, belki milletvekilliğine de yol yaparım” diye ortaya çıkanlara artık tahammülümüz yok. Esnaf yoruldu, şehir yoruldu, seçmen yoruldu. Hizmet yapacak adam istiyoruz, makam avcısı değil.
Her gün yeni bir aday çıkıyor. Açık konuşayım: Bu gidişle koltuklara talip olanlarla Aksaray’da küçük ölçekli bir koltuk fabrikası kurarız, organik üretimle bile fark yaratırız.
Trajikomik bir tablo; bir elinde siyaset, diğer elinde meclis üyeliği, bir yandan da oda başkanlığına uzanma çabası. Koltuk değil, kasa taşıyor maşallah.
Şimdi asıl soruları soralım: Oda Başkanı olursanız, oda Meclis Üyesi şubesi mi olacak? Toplantılar meclis grup toplantısı tadında mı geçecek? “Üyelerin sorunlarını değerlendirip Belediye Meclisinde görüşeceğiz” diye rafa mı kaldıracaksınız? En önemlisi, üyelerin hakkını hangi kimlikle savunacaksınız? Partili kimlikle mi? Meclis Üyesi kimliğiyle mi? Oda Başkanı kimliğiyle mi? Yoksa “Duruma göre bakarız” mı diyeceksiniz?
Bu işe gerçekten talipseniz, o zaman buyurun: Cesaretiniz varsa meclis üyeliğinden istifa edin. Tertemiz, bağımsız, esnafın karşısına öyle çıkın. Gerçek hizmet diyorsanız işte fırsatınız: İstifa edin. Ama istifa etmek kolaydır; zor olan o koltuğu bırakacak bilek gücüne sahip olmaktır. Bu şehir yıllardır koltuk nöbeti tutanlarla dolu; herkes bakar, kimse kalkmaz.
Sonuç: Emre Bey… Bu iş “Ben de adayım” demekle olmuyor. Bu iş söz değil, duruş istiyor. Cesaret istiyor. Esnafa sadakat istiyor. Bakalım kimde var o yürek? Yoksa yine alıştığımız o eski oyun sahnelenecek: Koltuklar arası mekik diplomasisi. Biz de seyirci olup izlemeye devam ederiz.
